ΤΟ ΤΖΟΥΝΤΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛAΔΑ

Το Τζούντο στην Ελλάδα

Στην Ελλάδα το τζούντο εμφανίστηκε λίγο μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο. Συγκεκριμένα άρχισε να «καλλιεργείτε» το 1947, όταν ένας Άγγλος εκπαιδευτικός Σίντνεϊ Βάος άρχισε να διδάσει ένα μίγμα Τζουτζούτσου και Τζούντο. Μετά το θάνατό του (1950), το έργο του συνέχισε στον Πανελλήνιο Γυμναστική Σύλλογο (ΠΓΣ), ένας εκ των μαθητών του, ο Δημήτριος Δαμιανού, ο οποίος κατά πολλούς θεωρείται και ο «πατέρας» του Τζουτζούτσου και του Τζούντο στην Ελλάδα.

Το 1958, ήλθε στην Ελλάδα ο Ιάπωνας δάσκαλος Κιγιόσι Κομπαγιάσι (6ο Νταν του Κόντοκαν), ο οποίος κατόπιν εξετάσεων απένειμε στους Δημήτριο Δαμιανού και Χρήστο Φιλιππίδη το 1ο Νταν, που ισοδυναμούσε και με τις πρώτες μαύρες ζώνες στη χώρα μας.

Ο Δημήτριος Δαμιανού συνέχισε το έργο του στον Όμιλο Αντισφαιρίσεως Αθηνών (ΟΑΑ), ενώ στον ΠΓΣ άρχισε να διδάσκει ο Χρήστος Παπαηλιόπουλος (2ο Νταν), που προερχόμενος από τη Γερμανία ήταν ουσιαστικά ο πρώτος δάσκαλος αγωνιστικού τζούντο στην Ελλάδα.

Στον ΟΑΑ, άρχισε να διδάσει και ο Γιώργος Καράγιωργας (1ο Νταν στη Γαλλία), ενώ ο Δημήτριος Δαμιανού απήλθε και συνέχισε να διδάσκει στον όμιλο που ίδρυσε στην Ελληνοαμερικανική Ένωση. Ο πρώτος, επισκέφθηκε αργότερα το Κόντοκαν στην Ιαπωνία, όπου του απενεμήθη το 2ο Νταν (σ.σ. ο πρώτος Έλληνας που προήχθη σε αυτόν το βαθμό μέσα στο ίδιο το Κόντοκαν).

Το 1971, δημιουργήθηκε ένας ακόμη σύλλογος, πολύ ισχυρός αγωνιστικά στη Θεσσαλονίκη υπό την αιγίδα της ΧΑΝ.  Συγκεκριμένα, ήρθε από την Ιαπωνία, με 3ο Νταν από το Κόντοκαν, ο Ιωάννης Βερώνης, ο οποίος και ίδρυσε τη σχολή του, την Μπούντοκαν.

Χωρίς ομοσπονδία και αγώνες, το τζούντο έψαχνε να βρει το δρόμο του. Το 1976, χάρη στις προσπάθειες του Χρήστου Παπαηλιόπουλου και την αμέριστη συμπαράσταση του Γενικού Γραμματέα Αθλητισμού, Κωνσταντίνου Παπαναστασίου, ιδρύθηκε υπό την αιγίδα του ΣΕΓΑΣ η πρώτη τεχνική επιτροπή τζούντο στη χώρα μας. Ένα χρόνο αργότερα διεξήχθησαν οι 1οι προκριματικοί αγώνες τζούντο, με σκοπό τη συγκρότηση της πρώτης εθνικής ομάδας, η οποία και αντιπροσώπευσε την Ελλάδα στους Βαλκανικούς Αγώνες του Βουκουρεστίου.

Το 1977, αφίχθη από τη Ρουμανία ο ομογενής Δημήτριος Βασιλείου (Βασιλέσκου), διεθνής διαιτητής, ο οποίος δίδαξε τους κανόνες διαιτησίας του τζούντο, βάζοντας ουσιαστικά τα θεμέλια του αμιγώς αγωνιστικού τζούντο.

Η πρώτη διοργάνωση από τη χώρα μας, οι Βαλκανικοί Αγώνες Τζούντο, έγινε πραγματικότητα το 1979. Έξι χρόνια αργότερα, το τζούντο απέκτησε τη δική του, αυτόνομη ομοσπονδία, την Ελληνική Ομοσπονδία Φιλάθλων Τζούντο (ΕΟΦΤ), η οποία αργότερα μετονομάστηκε σε Ελληνική Ομοσπονδία Τζούντο (ΕΟΤ). Πρώτος Πρόεδρος της Ελληνικής Ομοσπονδίας εξελέγη ο αείμνηστος Γρηγόρης Βακατάσης.

Η πρώτη επιτυχία του Ελληνικού τζούντο σε Πανευρωπαϊκό επίπεδο, ήταν η 5η θέση που κατέκτησε ο Τάκης Βακατάσης στους Πανευρωπαϊκούς αγώνες U21 στην Αυστρία το 1986 στην κατηγορία των -78kg.

Η ανάπτυξή του στην Ελλάδα την τελευταία 10ετία ήταν εντυπωσιακή. Και αν η 7η θέση του Χαράλαμπου Παπαϊωάννου στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα ήταν ότι καλύτερο είχε να επιδείξει το τζούντο στη χώρα μας από τη «γέννησή» του και μέχρι τη δεκαετία του `90, μετά το 2000 ήρθε η απόλυτη «έκρηξη» από πλευράς αγωνιστικών επιτυχιών.

Χρονικά, η πρώτη σπουδαία στιγμή για το ελληνικό τζούντο ήρθε στη Βουδαπέστη το 2001 οπότε στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα για αθλητές κάτω των 20 ετών, ο Διονύσης Ηλιάδηςκατέκτησε τη δεύτερη θέση στην κατηγορία των -100 κιλών. Το τι ακολούθησε από τότε έως και σήμερα, μόνο οι «αρχιτέκτονες» αυτής της εντυπωσιακής πορείας θα μπορούσαν να το ερμηνεύσουν…

Ένα χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004 από τον Ηλία Ηλιάδη(-81κ.), ένα μετάλλιο σε παγκόσμιο πρωτάθλημα ανδρών, τρία μετάλλια σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα ανδρών, τρία μετάλλια σε παγκόσμια πρωταθλήματα εφήβων (U20), έντεκα μετάλλια σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα Νέων ανδρών/Νέων γυναικών (U23), πέντε μετάλλια σε ευρωπαϊκά εφήβων (U20) και τέσσερα μετάλλια σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα παίδων, συμπληρώνουν ένα παζλ μιας πορείας αν μη τι άλλο εντυπωσιακής.

Έπεται και συνέχεια…