Πριν από ένα χρόνο σκέφτηκε ακόμη και να εγκαταλείψει την ενεργό δράση, αφού ο τραυματισμός στο πόδι ήταν αρκετά σοβαρός. Με τη στήριξη της οικογένειάς του αλλά και των προπονητών του, ο Μιχαήλ Αλεξιάδης κατάφερε να επιστρέψει υγιής στα τατάμι και να αποτελεί εδώ και λίγες ημέρες, μέλος των κορυφαίων Ευρωπαίων τζουντόκα στα +100 κιλά των Νέων (U20). Τα χάλκινα μετάλλια που κατέκτησε στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Βαρσοβίας αλλά και στο Βαλκανικό U20 της Ντρομπέτα, του δίνουν τον τίτλο του φαβορί για την κατάκτηση μιας θέσης στο βάθρο του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Νέων, το οποίο ως γνωστόν θα πραγματοποιηθεί τον επόμενο μήνα στην Μπανγκόκ αλλά και στο Ευρωπαϊκό U23 που θα γίνει πιθανότατα στην Κροατία.
«Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ο συναγωνισμός θα είναι μεγαλύτερος σε σχέση με το Ευρωπαϊκό, όμως στόχος μου παραμένει πάντα το μετάλλιο. Θέλω, αυτή η χρονιά, να κλείσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και ελπίζω να τα καταφέρω τόσο στο Παγκόσμιο Νέων όσο και στο Ευρωπαϊκό Νέων Ανδρών», τόνισε ο τζουντόκα του Μιρμάνη Ξάνθης, ο οποίος φαίνεται να έχει αφήσει πίσω του, το σοβαρό πρόβλημα τραυματισμού που τον υποχρέωσε να μείνει εκτός δράσης για μεγάλο χρονικό διάστημα.
«Πέρασα από μία πολύ δύσκολη φάση πριν από ένα χρόνο, την οποία και απεύχομαι να περάσει άλλος αθλητής. Όμως με τη βοήθεια του Θεού επέστρεψα δυνατός. Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι πρόσφατα ολοκλήρωσα και το σχολείο, μπορώ πλέον να γυμνάζομαι απερίσπαστος, ώστε να βρεθώ σε όσο το δυνατόν υψηλότερο αγωνιστικό επίπεδο. Πιστεύω στις δυνατότητές μου και σύντομα θα έρθουν ακόμη μεγαλύτερες διακρίσεις. Θεωρώ ότι η δουλειά ανταμείβεται πάντα και πλέον σκοπεύω να δουλέψω όσο το δυνατόν περισσότερο, αφού τα μετάλλια μου άνοιξαν την όρεξη».
Ο Μιχαήλ Αλεξιάδης αναφέρθηκε και στο πρόσφατο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα… «Από δικό μου λάθος έχασα το χρυσό μετάλλιο. Ίσως να ήταν και θέμα απειρίας. Όμως είμαι ευχαριστημένος ακόμη και από το χάλκινο, αφού είχα την ευκαιρία να πετύχω τέσσερις νίκες. Τις δύο πρώτες μάλιστα, απέναντι στο Γερμανό και το Ρουμάνο τις ευχαριστήθηκα περισσότερο, αφού ο πρώτος μου είχε στερήσει την είσοδό μου στον τελικό των +90 κιλών του Ευρωπαϊκού U17 πριν από δύο χρόνια, ενώ ο δεύτερος με κέρδιζε συνεχώς τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Οι νίκες αυτές που ανέβασαν την ψυχολογία με αποτέλεσμα να βρεθώ μεταξύ των νικητών. Ήθελα το χρυσό, όμως προς το παρών συμβιβάζομαι και με το χάλκινο μετάλλιο».
Ο νεαρός τζουντόκα αναγνωρίζει ότι η αγωνιστική του άνοδος οφείλεται κατά πολύ και στη βοήθεια των… παλιοσειρών της εθνικής ομάδας («ειδικά ο Διονύσης Ηλιάδης με βοήθησε πολύ κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας σε Γεωργία και Λουτράκι τους τελευταίους τρεις μήνες»), ενώ… μερίδιο στην επιτυχημένη επανάκαμψη έδωσε τόσο στην οικογένειά του, όσο και στους προπονητές του. «Η οικογένειά μου ήταν εκεί όταν του χρειάστηκα πριν από ένα χρόνο και γι` αυτό τους αφιερώνω το μετάλλιο. Όπως και οι προπονητές μου, Θωμάς και Νίκος Ηλιάδης αλλά και οι Βλαδίμηρος Κυριακίδης και Γιώργος Βαζαγκασβίλι. Ο τελευταίος ειδικά, κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας στη Γεωργία, με… κυνηγούσε στην προπόνηση ώστε να παρουσιάσω ότι καλύτερο έχω. Όλο αυτό μου έκανε καλό ώστε να είμαι δυνατός και ετοιμοπόλεμος. Και είμαι σίγουρος ότι στο μέλλον θα είμαι ακόμη καλύτερος, στοχεύοντας πάντα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που θα γίνει τον επόμενο χρόνο στην Αθήνα, όπου εκεί θα επιθυμούσα να συνδυάσω την εμφάνισή μου, με την ανάκρουση και του εθνικού μας ύμνου».