Αποσβολωμένος παραμένει ο κόσμος του τζούντο, από τα δημοσιεύματα περί δήθεν σωματείων μαϊμού που εδρεύουν στη θεσσαλική πρωτεύουσα. Η οργή είναι το συναίσθημα που ξεχειλίζει από τους ανθρώπους που βρίσκονται κοντά στο «ευγενικό άθλημα», αφού όλοι γνωρίζουν τα δεινά που πέρασε το τζούντο πριν από το 2000, όταν οι αθλητές μας γίνονταν… σάκος του μποξ από τους αντιπάλους τους στις εξόδους σε διεθνή τουρνουά. Το αίσθημα της οργής μεγαλώνει ακόμη περισσότερο από τη στιγμή που οι καταγγέλλοντες, είναι άνθρωποι που δεν έχουν προσφέρει σχεδόν τίποτα στο χώρο, ειδικά δε κάποιοι από αυτοί, έχουν προκαλέσει και ζημία από τις δικαστικές τους περιπέτειες.
Και αν όλα τα παραπάνω ακούγονται κάπως για τους εξωτερικούς παρατηρητές, πως άραγε τα αντιλαμβάνεται ένας αθλητής; Ένας άνθρωπος που μοναδικό μέλημα έχει να δουλέψει όσο το δυνατόν πιο σκληρά για να φτάσει στην κορυφή. Αρμόδιος για να απαντήσει είναι ο πλέον καταξιωμένος Έλληνας τζουντόκα, Ηλίας Ηλιάδης. Ο «χρυσός» Ολυμπιονίκης της Αθήνας, που επέστρεψε πρόσφατα από στην Αυστρία όπου συμμετείχε μαζί με την υπόλοιπη εθνική ομάδα σε προπονητικό καμπ, δεν πίστευε στα αυτιά του για τις καταγγελίες εις βάρος όχι μόνο προσώπων, αλλά και ολόκληρου του αθλήματος.
«Θεωρώ ότι ένας αθλητής πρέπει να παραμένει προσηλωμένος στο στόχο του και να μην ασχολείται με πράγματα εκτός τατάμι. Όμως, όταν χτυπούν την ίδια σου την οικογένεια, δεν γίνεται να μην αντιδράσεις. Δεν γίνεται να μην εξοργιστείς και να απαντήσεις με κάποιο τρόπο», ήταν οι πρώτες κουβέντες του Ηλία Ηλιάδη όταν του μεταφέρθηκαν τα όσα ανέφεραν τα σχετικά δημοσιεύματα.
«Όταν στις αρχές του 2000 λάμβανα μέρος σε αγώνες, το τζούντο ήταν ένα ξεχασμένο άθλημα. Σε κάθε κατηγορία έπαιρναν μέρος λιγοστοί αθλητές και ο συναγωνισμός ήταν πολύ μικρός. Με τη δουλειά που έχει γίνει όλα αυτά τα χρόνια, το τζούντο έχει προσφέρει τόσα όσα δεν είχε δει ποτέ του. Ολυμπιακά μετάλλια, παγκόσμια και ευρωπαϊκά μετάλλια. Πρωτιές και διακρίσεις σε όλα σχεδόν τα τουρνουά. Αυτά αποτελούν κατάκτηση όλων εμάς που δουλέψαμε σκληρά και τα προσφέραμε στη χώρα μας. Ο κόσμος που μέχρι το 2000 δεν ήξερε τι είναι το τζούντο, ήρθε κοντά στο άθλημα και γέμισαν τα γυμναστήρια. Το γεγονός ότι στο άθλημα δεν υπάρχει σχεδόν κανένα κρούσμα ντόπινγκ, το έκανε ακόμη πιο αγαπητό και αυτό είναι κάτι που το νοιώθουμε σχεδόν κάθε μέρα. Δεν καταλαβαίνω λοιπόν το λόγο που κάποιοι θέλουν να το καταστρέψουν. Οι εθνικές ομάδες βρίσκονται σε υψηλό επίπεδο, υπάρχει συνέχεια. Σκέφτομαι μήπως ενοχλούμαι κάποιους με το γεγονός ότι είμαστε ψηλά. Είναι κάτι που δεν μπορώ να πιστέψω ότι γίνεται αυτή τη χρονική στιγμή, λίγο πριν αρχίσει η διαδικασία πρόκρισης για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου. Θέλω να πιστεύω ότι δεν κρύβεται κάτι άλλο από πίσω, γιατί αν είναι έτσι τότε καλύτερα να κρεμάσουμε τα τζουντόκι και να ασχοληθούμε με τις οικογένειές μας. Είναι όμως κρίμα να πάει χαμένη τόση δουλειά για 2-3 ανθρώπους που θέλουν να μιλούν άσχημα για το άθλημα. Αν δεν τους αρέσει, να φύγουν και να πάνε αλλού. Να κάνουν στην άκρη. Το τζούντο πρέπει να παραμείνει ψηλά και θα παραμείνει», συνέχισε ο κορυφαίος αθλητής της Ευρώπης για το 2004, ο οποίος δεν κρύβει πως νιώθει ευγνωμοσύνη για τον τέως πρόεδρο της ΕΟΤ, Βαγγέλη Σουφλέρη γιατί όπως εξηγεί… «αν δεν ήταν ο συγκεκριμένος άνθρωπος, δεν ξέρω αν θα είχα αυτή την πορεία όλα αυτά τα χρόνια, ενώ πιθανότατα μετά τον πόλεμο που γίνεται στο άθλημα να το είχα εγκαταλείψει. Όμως, όπως μου σε μία συζήτηση που είχαμε προ καιρού, το τζούντο δεν είναι ούτε ο Σουφλέρης, ούτε ένα μόνο πρόσωπο. Το τζούντο είναι οι αθλητές, οι προπονητές και οι άνθρωποι που το αγαπάνε, μου είπε και σε αυτό συμφωνώ απόλυτα. Γι` αυτό και δεν σκοπεύω να κρεμάσω το τζουντόκι μου. Δεν θέλω να χαλάσω την αλυσίδα που έχουμε δημιουργήσει όλοι εμείς που βρισκόμαστε κοντά στο άθλημα. Θα συνεχίσω βάσει του προγράμματος που έχουμε δημιουργήσει μαζί με τους προπονητές μου».
Σχετικά με το προπονητικό καμπ που έγινε στην Αυστρία αλλά και στο ταξίδι που προγραμματίζει για την Ιαπωνία αμέσως μετά το Πάσχα, ο Ηλίας Ηλιάδης είπε:
«Στην Αυστρία έδειξα πως έχω συνέλθει πλήρως από τη χειρουργική επέμβαση στο πόδι. Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι στην καλύτερη δυνατή αγωνιστική κατάσταση, όμως μέχρι τον Μάιο που ξεκινάει η Ολυμπιακή πρόκριση είναι βέβαιο πως θα είμαι πανέτοιμος. Μετά το Πάσχα μάλιστα, αν όλα πάνε καλά, θα ταξιδέψω στην Ιαπωνία όπου εκεί θα παραμείνω ένα μήνα σε προπονητικό καμπ. Είναι κάτι που το ήθελα από πέρυσι, πριν ακόμη κάνω την επέμβαση και το οποίο πιστεύω πως θα καλύψει το χαμένο έδαφος. Πρώτος μου μεγάλος στόχος είναι το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Τόκιο, όπου εκεί με τη βοήθεια του Θεού θα ήθελα να επανέλθω στη θέση που πιστεύω ότι μου αξίζει».